Historia wskrzeszenia Łazarza jest powszechnie znana. Czy ktoś zadaje sobie pytanie, jakie były dalsze losy Wskrzeszonego?
Tylko św. Jan Ewangelista opisał wskrzeszenie
jednego z zamożnych obywateli żydowskich, który mieszkał z dwiema siostrami –
Marią i Martą – na wschodnim stoku Góry Oliwnej. Milczy jednak Jan na temat jego dalszych, po wskrzeszeniu, losów.
Nie bez powodu jednak hasło na jednej z kamienic w Larnace głosi: „Larnaka –
miasto św. Łazarza”. Tutaj bowiem umiejscawia ostatnie lata życia Łazarza jedna
z legend uzupełniająca jego biblijną historię.
Zgodnie z tradycją
prawosławną, po Zmartwychwstaniu Jezusa Łazarz (prześladowany) udał się na Cypr
i został przez Apostołów Pawła i Barnabę mianowany pierwszym biskupem Kition
(obecnie Larnaka). Żył jeszcze około trzydziestu lat a po śmierci został pochowany
w tymże Kition. W okresie rządów arabskich (po 647 roku) miejsce jego pochówku zostało
zapomniane. Jednakże w 890 roku znaleziono sarkofag z wyrytym imieniem „Lazarus”
(według innych źródeł: „Łazarz, nie żyje od czterech dni, przyjaciel Chrystusa”).
Cesarz bizantyński
Leon VI Filozof (886–912) ufundował wtedy w miejscu grobu kościół w stylu
bizantyjskim. Zdecydował również o przeniesieniu doczesnych szczątków Łazarza do
Konstantynopola. Stąd, w czasie Czwartej Krucjaty, na początku XIII wieku,
zostały wywiezione do Marsylii i zaginęły[1].
Pod objęciu władzy na
Cyprze przez francuską dynastię Lusignanów (1192) i w czasach rządów Wenecji świątynia
była kościołem rzymskokatolickim. Wtedy po stronie południowej kościoła dobudowano
kamienny portyk, w którym można zauważyć ślady inskrypcji greckich, łacińskich czy
francuskich.
W XVII wieku świątynia
została gruntownie odremontowana. W drugiej połowie XIX wieku do bizantyjskiej
bryły dobudowano wieżę. Pożar w 1970 roku strawił wiele z cennego wyposażenia,
w tym częściowo zniszczył barokowy, drewniany ikonostas z lat 1773–1782,
złocony w latach 1793–1797 (ikonostas został już odrestaurowany po pożarze, m.in.
dokonano ponownego złocenia w latach 1972–1974).
Podczas jednego z
kolejnych remontów kościoła, w 1972 roku, w krypcie pod ołtarzem, w kamiennym
sarkofagu odkryto szczątki ludzkie, które zidentyfikowano jako część relikwii
św. Łazarza (z czego należy wnosić, że w X wieku nie wszystkie zostały
przeniesione do Konstantynopola). Zostały umieszczone (czaszka i sześć kości) w
srebrnym relikwiarzu ustawionym wewnątrz kościoła.
Do krypty z
sarkofagiem można wejść – schody znajdują się po prawej stronie ołtarza.
I jeszcze kilka informacji
różnych ale „na temat”
Imię Łazarz pochodzi
z hebrajskiego – od biblijnego imiena Eleazar – „Bóg wspomaga”/„Ten,
któremu pomaga Bóg”.
W Polsce imię to jest
znane od 1252 roku w formach: Łazarz, Łazer, Łazur, Łazor, chociaż niezbyt
często jest używane.
Znany Łazarz – Łazarz Andrysowicz (ur.?; zm. 1577), polski drukarz, założyciel Oficyny Łazarzowej.
Od tego imienia pochodzą nazwiska: Łazarowicz, Łazarczyk, Łazarski.
Od imienia św. Łazarza
pochodzi nazwa „lazaret”. Nazwę tę nadawanego dawniej szpitalom Zakonu Rycerzy od św. Łazarza, w których
opiekowano się głównie chorymi na trąd.
Lazaret to też dawne określenie szpitala wojskowego, zwłaszcza polowego.
Św. Łazarz jest patronem żebraków, rzeźników, grabarzy i trędowatych a także leprozoriów.
Wspomnienie św. Łazarza
obchodzone jest w Kościele katolickim 17 grudnia (też 4 maja, 29 lipca, 16 lub
17 października, 26 stycznia).
[1] Inna z legend mówi o wysłaniu
Łazarza wraz z siostrami, w nieznane, statkiem bez steru. Po wielu miesiącach tułaczki
statek przybił do brzegu w Marsylii, gdzie Łazarz został biskupem. Legenda ta wspomina
również francuską miejscowość Autun, w której miał przebywać Łazarz. W miejscowości
tej znajduje się katedra św. Łazarza konsekrowana w 1130 roku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz