Świątynia Salomona. São Paulo, Brazylia

W ostatnim dniu mojej podróży po Ameryce Południowej (https://emerytkawpodrozy.blogspot.com/2018/06/od-atlantyku-po-pacyfik-od-amazonki-do_3.html) jadę do Świątyni Salomona, przybytku Kościoła Powszechnego Królestwa Bożego (Uniwersalnego Kościoła Królestwa Bożego), kościoła neozielonoświątkowego założonego w 1977 roku przez Edira Macedo (ur. 1945; były katolik, pracownik państwowej loterii w Rio de Janeiro, właściciel drugiej pod względem wielkości w Brazylii telewizji Rede Record; bloger, którego blog ma  nawet 4 miliony odsłon w ciągu miesiąca)

Kościół ten, którego życie obraca się wokół duchowego uzdrawiania i teologii sukcesu, szczyci się 13 milionami wyznawców w 200 krajach, w tym 1,8 mln w Brazylii, gdzie ma ponad 6000 świątyń. Największą z nich, będącą również światową siedzibą  Kościoła Powszechnego Królestwa Bożego, jest właśnie Świątynia Salomona w São Paulo (Brazylia), której oficjalna inauguracja odbyła się 31 lipca 2014 roku (kamień węgielny został położony 8 sierpnia 2010).

Świątynia Salomona/ Świątynia Jerozolimska/Pierwsza Świątynia Jerozolimska to najważniejsze sanktuarium Izraelitów wzniesione przez króla Salomona w latach 966 – 959 p.n.e. w Jerozolimie na wzgórzu Moria. Świątynia została zbudowana jako miejsce przechowywania Arki Przymierza i tablic Dekalogu.  Budowla ta została opisana w Biblii, głównie w Pierwszej Księdze Królewskiej, rozdział 6.

Pierwsza Świątynia Jerozolimska została zniszczona w 587 roku p.n.e. w czasie oblężenia Jerozolimy przez wojska babilońskie pod wodzą Nabuchodonozora II. Na jej miejscu wybudowano Drugą Świątynię (520–516 p.n.e.), rozbudowywaną od 20 roku p.n.e. z inicjatywy Heroda I Wielkiego i zburzoną w 70 roku n.e. przez cesarza Tytusa. Jej pozostałością jest zwany Ścianą Płaczu fragment zachodniego muru umacniającego zbocze wzgórza, na którym stała świątynia.

Świątynia w São Paulo, jest „dokładną repliką” biblijnej Świątyni Salomona – według dziennikarzy. Według lidera Kościoła, Edira Macedo, „zewnętrzny wygląd jest dokładnie taki sam jak ten, który został zbudowany w Jerozolimie, ale jest znacznie większa”. I ma rację, bo wysoka na 55 metrów budowla (18 pięter) znacznie przekracza rozmiary świątyni opisanej w Biblii.

Zaprojektowana przez brazylijskiego architekta Rogério Silva de Araújo Świątynia Salomona zajmuje powierzchnię 28 tysięcy metrów kwadratowych; główna sala modlitewna może pomieścić 10 000 wiernych. Oprócz głównego sanktuarium, świątynia posiada również 36 sal szkolnych mogących pomieścić około 1300 dzieci, audytorium, studia radiowe i telewizyjne, muzeum poświęcone oryginalnej świątyni (nie zidentyfikowałam tego muzeum) oraz 84 apartamenty o różnej powierzchni dla duszpasterzy i pracowników Parking, częściowo w podziemiach, zapewnia miejsca dla 1000 samochodów osobowych i 50 autokarów.

Do budowy świątyni zużyto 28 000 metrów sześciennych betonu i dwie tony stali. Elewacja budynku filary wokół niego i wnętrze głównej sali świątynnej zostały oblicowane kamieniem sprowadzonym z Izraela. Według słów Edira Macedo w jednym z wywiadów: „takich samych kamieni jak te, które  zostały użyte do budowy Świątyni Jerozolimskiej prawie trzy tysiące lat temu”.

Wejście do wnętrza – dla osób nie będących członkami tego Kościoła – jest możliwe, ale nie takie proste. Kiedy podchodzę do stolików przed wejściem obsługa najpierw wzywa z zaplecza ktoś, kto mówi po angielsku. Dość długo czekam, potem pan prowadzi mnie do podziemi, gdzie mam zostawić plecak, aparat fotograficzny i komórkę. Następnie podprowadza mnie do głównej sali modlitewnej. Tutaj powitana przez kolejną osobę mogę w końcu usiąść i oddać się kontemplacji pokrytej płatkami złota repliki Arki Przymierza zbudowanej zgodnie z „biblijnymi wytycznymi”. Arka ustawiona jest na centralnym ołtarzu, na tle 100 metrów kwadratowych złotych witraży.

Nie zobaczę znajdującego się za Arką baptysterium, nie zajaśnieje też nade mną 10 tysięcy żarówek LED – które świecąc w czasie różnych uroczystości, mają symbolizować rozgwieżdżone niebo.

 

Opuszczam świątynię, chodzę jeszcze chwilę po dziedzińcu, patrzę na oliwny ogród mający przypominać o ogrodzie Getsemani, na studzienkę z wodą, którą ochroniarz nabiera do plastykowych butelek podawanych przez czekających w kolejce wyznawców tego Kościoła. Nie widziałam wszystkich zakamarków przybytku – jest już późno i zbliża się pora nabożeństwa, nie wszystkie miejsca są też udostępniane do zwiedzania.

I tak sobie myślę, że chociaż świątynia (jak również twórca Kościoła Powszechnego Królestwa Bożego; we wrześniu 2011 roku Macedo został oskarżony przez prokuratora São Paulo o pranie milionów dolarów uzyskanych od wiernych za fałszywe obietnice pomocy duchowej) spotkała się, i ciągle spotyka się z wieloma kontrowersjami, warto było ją zobaczyć.

Otwarta dłoń – symbol walki z korupcją. Katar, Uzbekistan, Tunezja

Kiedy spacerowałam promenadą nad zatoką Doha, nad którą rozbudowała się stolica Kataru, również Doha, uwagę moją zwrócił oryginalny pomnik w kształcie otwartej dłoni. Napis na cokole pomnika był bardzo oszczędny:  

„Szejk Tamim Bin Hamad Al Thani

Międzynarodowa Nagroda za Doskonałość w Zwalczaniu Korupcji” 

Szejk Tamim Bin Hamad Al Thani (Tamim ibn Hamad ibn Chalifa Al Sani) urodzony w 1980 roku to emir Kataru od 2013 roku. Na marginesie: 1 lipca 2024 roku (już po mojej podróży do Kataru) odznaczony najstarszym i najwyższym odznaczeniem państwowym Rzeczypospolitej Polskiej, Orderem Orła Białego. Tego wątku jednak nie drążyłam.

W tym przypadku bardziej mnie interesował sam pomnik i jego geneza. 

Korupcja – wiadomo:

[Wikipedia] (łac. corruptio – zepsucie) – nadużycie stanowiska publicznego w celu uzyskania prywatnych korzyści.

[Słownik Języka Polskiego] «przyjmowanie łapówek przez urzędników lub funkcjonariuszy»

Dowiedziałam się, że 31 października 2003 roku w Méridzie (Jukatan, Meksyk) została przyjęta  „Konwencja Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji”, podpisana przez 95 krajów (w kolejnych latach jej sygnatariuszami stawały się kolejne państwa). Wtedy też postanowiono, że 9 grudnia będzie obchodzony Międzynarodowy Dzień Przeciwdziałania Korupcji.

 

Konwencja Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji weszła w życie 14 grudnia 2005 roku, przez Polskę została ratyfikowana 15 września 2006 roku ( Dz. U. z 2007r., Nr 84, poz. 563).

 

Jednym z państw, które szczególnie zaangażowały się w walkę z korupcją był, i jest, Katar. W 2011 roku powołano w Katarze, we współpracy z Organizacją Narodów Zjednoczonych, Centrum ds. Praworządności i Zwalczania Korupcji (ROLACC). Ustanowiono też nagrodę im. Szejka Tamima bin Hamada Al Thaniego za Doskonałość w Zwalczaniu Korupcji, przyznawaną corocznie od 2016 roku wybitnym osobistościom publicznym, ekspertom i dziennikarzom, a także instytucjom w uznaniu ich wysiłków na rzecz walki z korupcją na świecie. Ustanowienie nagrody ma być przyczynkiem do propagowania walki z korupcją i zachęcanie do wdrażania kluczowych środków określonych w Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji. Publiczne wyróżnianie/nagradzanie ma się przyczynić do upowszechnianie kreatywnych projektów antykorupcyjnych. „Przy okazji” ceremonii wręczania nagród odsłaniane są pomniki – Pomniki Antykorupcyjne – dar władcy Kataru. Takie pomniki, jak ten, który po raz pierwszy zobaczyłam w Dosze. Nagrodzeni otrzymują statuetki – miniaturki tego pomnika.

W moich podróżach natknęłam się na jeszcze dwa takie monumenty:

– w Taszkencie (Uzbekistan) – odsłonięcie pomnika odbyło się 19 grudnia 2023 roku w kompleksie biznesowym "Tashkent City" (ścisłej mówiąc w kompleksie banków przy Yangi Passage Tashknet, naprzeciw hotelu Hilton i Sali Kongresowej),

– w Tunisie (Tunezja) – odsłonięcie pomnika odbyło się 9 grudnia 2020 roku, w parku przed Pałacem Kongresowym (skrzyżowanie alei Mohammeda V z aleją Ghany).

Poza tymi pomnikami, które ja widziałam, takie same znajdują jeszcze w Kigali (Rwanda), Putrajaya (Malezja) i w Wiedniu (Austria), a pewnie i w innych krajach (ale wymieniam tylko te, na ślad których natrafiłam fizycznie lub wirtualnie).  

Pomnik – symbol walki z korupcja, mający inspirować ludzi do tej walki, do globalnej współpracy w tym zakresie – został zaprojektowany przez irackiego artystę Ahmeda Alahraniego.

Ahmed Albahrani (ur. 1967) – iracki malarz i rzeźbiarz, mieszkający obecnie między w Dosze i Sztokholmie. Jeden z najbardziej znanych współczesnych artystów irackich, znany ze swoich wielkoformatowych dzieł sztuki.

Rozpostarta dłoń – zarys dłoni figuruje na stronie tytułowej „Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji” – ma być symbolem przejrzystości i otwartości, sugerując że dany kraj nie ma nic do ukrycia przed resztą świata. 12-metrowy pomnik to ażurowa struktura (nawiązanie do przejrzystości) zbudowana z tworzących trójkąty metalowych łączników, które symbolizują znaczenie międzynarodowych sojuszy i współpracy w walce z korupcją. Każdy z trójkątów to jeden naród świata, co oznacza, że cały świat musi walczyć z korupcją, która zniszczyła tysiące ludzi i wiele krajów.

W jednym z wywiadów autor pomnika Ahmed Albahrani pytany o inspiracje, jakie towarzyszyły jego powstaniu, stwierdził że  jego dzieło „jest przełożeniem wizji Szejka Tamima bin Hamada Al Thaniego oraz wskazówek Dr. Alego bin Fetaisa al-Marriego”.

Ali bin Mohsen bin Fetais Al-Marri (ur. 1965 r.) sędzia i wysokiej rangi katarski urzędnik, założyciel i przewodniczący Rady Powierniczej Centrum ds. Praworządności i Zwalczania Korupcji (ROLACC), o której to organizacji była wzmianka wcześniej.