Tajlandia – Bangkok. Urodziny króla.

Do Tajlandii trafiam w szczególnym czasie. Za kilka dni bowiem, 5 grudnia, przypadają urodziny, w tym roku 84., króla Bhumibola Adulyadeja, czyli króla Ramy IX, panującego od 9 czerwca 1946 roku. Króla, którego imię ceremonialne brzmi: Jego Wspaniałość, Wielki Pan, Siła Ziemi, Nieporównywalna Moc, Syn Mahidola, Potomek Boga Wisznu, Wielki Król Syjamu, Jego Królewskość, Wspaniała Ochrona. W tym przypadku nie są to czcze tytuły, król jest uwielbiany i szanowany przez swoich poddanych. Wszelkie zaś głosy krytyki i obraza majestatu karana jest wyrokiem więzienia – od 3 do 15 lat.

Jest dopiero 28 listopada, ale cały Bangkok tonie w żółtej, z niewielką domieszką białego, barwie flag, wstęg, chorągiewek, kwiatów, kilometrów materiałów poupinanych na murach, płotach, balustradach i na czym się tylko da. Upiętych w przemyślny sposób na kształt kwiatów, ornamentów czy kokardek. Fascynujące jest oglądanie, z jakim namaszczeniem stojący na drabinie człowiek tworzy z bezkształtnej masy materiału zgrabną rozetę, upinając ją na drucianym stelażu. Nie improwizuje, widać, że postępuje według ustalonego, wypracowanego przez lata schematu. Tylko dlaczego wszystkie te dekoracje są żółte?

Otóż zgodnie z tajską astrologią do każdego dnia tygodnia przyporządkowany jest inny kolor. Kolory dni wywodzą się od barw przypisywanych planetom i bóstwom opiekującym się danym dniem. Poniedziałkowi – wtedy urodził się król – odpowiada kolor żółty. Ale zanim się tego dowiedziałam, jakoś dziwnie kojarzyło mi się to z kolorami papieskimi i flagą Watykanu.

 

Żółty dominuje też w ozdobnych łukach triumfalnych, rozpiętych nad ulicami, oraz w bogato zdobionych ramach wielkich fotografii, poustawianych wszędzie, gdzie to możliwe, niejednokrotnie tworząc wręcz ołtarze. Fotografie przedstawiają króla otwierającego jakieś obiekty, rozmawiającego z rolnikami, odbierającego nagrody, króla pozującego, króla z aparatem fotograficznym (bo król lubi robić zdjęcia), króla z saksofonem (bo król gra na saksofonie)… À propos saksofonu. Niedaleko pałacu królewskiego z wielkiego zielonego instrumentu, czyli z konstrukcji w formie saksofonu, wypełnionej zielonymi roślinami, wylewają się tony muzyki pod postacią fioletowo-różowych kwiatków. Ta dekoracja jeszcze nie jest skończona…

To tyle o urodzinach króla – w Bangkoku.

(…)

W Centrum Sztuki Uniwersytetu Chiang Mai wydarzenie artystyczne: wystawa towarzysząca obchodom urodzin króla. Jej tytuł Wszyscy kochamy Króla mówi sam za siebie. Tak samo zresztą jak oglądana przed paroma dniami wystawa w Centrum Sztuki w Bangkoku zatytułowana Szczęście ludzi pod rządami Jego Wysokości.

Jestem pod wrażeniem. I tematyki, i zastosowanych technik. Opis technik pominę, zajęłoby to co najmniej dwie strony. Ale paru słów na temat treści nie mogę odpuścić.Portrety. Scenki rodzajowe z królem w roli głównej. Znamienne tytuły: Król przewodniczy ceremonii siewu, Jego wysokość Król, Ukochany Ojciec, Uprzejmość i troska Jego Wysokości, Odwiedziny odległej wioski, Nasz ukochany Król, 84 lata poświęcenia.

 

Matka pokazuje małemu dziecku (bardzo małemu dziecku!) wizerunek króla. Powódź, ewakuacja ludzi zanurzonych po pas w wodzie, wśród nich ojciec z dzieckiem w ramionach. Dziecko mocno ściska portret króla trzymającego w dłoni słuchawkę telefonu polowego, przy pomocy którego dowodzi akcją ratowniczą!

Tylko dlaczego, kiedy oglądam takie wystawy, ogarnia mnie jakaś dziwna melancholia?!