 |
| José Raúl Anguiano (1915–2006) – Palacio Gobierno, Miasto Meksyk |
…meksykańskiej oczywiście. Taki
tytuł nosi prospekt dla zwiedzających SEP, czyli Secretaría de Educación
Pública (czyli po prostu Ministerstwo Edukacji).
E-Książka o Meksyku jeszcze nie
powstała. Zanim powstanie (o ile powstanie), krótka opowieść – głównie
obrazkowa – o jednej z moich meksykańskich fascynacji. O muralach. Najpierw
cytat:
„W 1921 roku członkowie nowego
gabinetu prezydenta Alvara Obregóna postanowili umocnić w narodzie świadomość
własnej historii i kultury, w wyniku czego minister edukacji, filozof José
Vasconcelos, zamówił u kilku artystów wielkie malowidła na ściany gmachów
publicznych w centrum stolicy – miały przedstawiać epizody z historii kraju.
Pierwszy mural namalował Diego Rivera na ścianach Escuela Nacional Preparatora.
Tak narodził się nurt muralismo.”[1]
Los Tres Grandes, Wielka Trójka meksykańskiego muralizmu to: Diego Rivera (1886–1957), David Alfaro Siqueiros (1898–1974) oraz José Clemente Orozco (1883–1949). Ich dzieła, oraz ich uczniów, następców i naśladowców, oglądałam niemal w każdej miejscowości, którą w mojej podróży po Meksyku odwiedziłam. Oto dalece niereprezentatywny przegląd tego co widziałam.
[1] Praca zbiorowa, Meksyk. Podróże marzeń, Warszawa 2005
Murale Diego Rivery w Palacio National (Pałacu Narodowym –
siedzibie władz Meksyku i Archiwów Państwowych) zostały namalowane w latach
1929–1935. Murale zdobiące klatkę schodową i krużganek pierwszego piętra
przedstawiają historię Meksyku – od czasów przedkolumbijskich, poprzez konkwistę,
do odzyskania niepodległości w 1810 roku i rewolucji w 1910.
 |
|
Diego Rivera często
umieszczał na swoich muralach
portret żony, również artystki,
Fridy Kahlo
|
Za
najwybitniejsze murale Diego Rivery uważane są jego prace w Secretaría
de Educación Pública – SEP (Ministerstwie Edukacji) mieszczącym się w dawnym klasztorze dominikanów.
120 fresków Diego Rivery pokrywa 1500 m² powierzchni ścian krużganków
historycznych budowli przedstawiając sceny z dziejów Meksyku, również te przed
konkwistą, i życie jego mieszkańców – ich pracę, naukę, walkę, cierpienie. I
nadzieje.
Muzeum de San Ildefonso, zbudowane zostało w XVI wieku
jako kolegium jezuickie. W latach 1867–1978 mieściła się w nim Escuela National
Preparatoria, prestiżowa szkoła dla nauczycieli.
W latach 1923 – 1933 jego
ściany zostały ozdobione muralami Rivery, Siqueirosa i Orozca.
Większość prac jest autorstwa Orozca. Pierwszy z lewej – poniżej: José
Clemente Orozco – "Cortés y la
Malinche"; La Malinche lub Doña
Marina (hiszpańskie imię przyjęte na chrzcie – tłumaczka i towarzyszka życia
konkwistadora Hernána Cortésa).
 |
|
C. Orozco – La ley y la justicia (1923-1924) czyli „prawo i sprawiedliwość”
|
Murale Clementa Orozca (namalowane w
latach 1942–1944) w kościele i szpitalu Jesús Nazareno, które zostały zbudowan na
miejscu spotkania Hernána Cortésa z Montezumą w roku 1519.
La Sala de Arte Público Siqueiros – sala wystawowa zorganizowana w studiu Siqueirosa ofiarowanym
przez artystę „ludziom Meksyku”.
Poniżej: murale Siqueirosa w sali wystawowej w La Sala de Arte Público Siqueiros.
Fragmenty muralu
“Od Porfiriatu [okres rządów Porfirio Díaza (1877–1911)]
do rewolucji”
Davida Alfara Siqueirosa w zamku Chapultepec w Mexico City (obecnie
Narodowe Muzeum Historyczne).
 |
|
„Reforma
i Upadek Cesarstwa” – mural Clementa Orozca
w
zamku Chapultepec w Mexico City
(obecnie
Narodowe Muzeum Historyczne)
|
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz