Taki dzień...

Prawie każdego dnia obchodzimy jakieś święto. Są nawet kalendarze określające jakie nietypowe święto którego dnia przypada. Nie zaglądam do niego codziennie – jak nie zaglądam, to FB przypomina. I prawie każda taka informacja przywodzi mi na myśl miejsca związane z danym dniem, które odwiedziłam w czasie którejś z podróży, przypomina, że mam zdjęcia „na temat”. Nie inaczej było tym razem, kiedy przeczytałam, że dzisiaj jest Międzynarodowy Dzień Pamięci o Handlu Niewolnikami i jego Zniesieniu.  

Święto zostało ustanowione z inicjatywy UNESCO w 1998 roku w rocznicę powstania niewolników 22/23 sierpnia 1791 roku we francuskiej kolonii Saint-Domingue (dzisiaj Haiti).

W czasie ostatniej podróży odwiedziłam Rio de Janeiro. Zatrzymałam się w hotelu w pobliżu Praça Jornal do Comercio, który powstał na miejscu dawnego nabrzeża portowego Cais do Valongo. Nabrzeże było głównym portem rozładunkowym statków przywożących niewolników w latach 1811–1831, głównie z Angoli oraz Afryki Wschodniej i Środkowo-zachodniej. Mimo, że w 1831 roku transatlantycki handel niewolnikami, pod presją Anglii, został zakazany, był kontynuowany nielegalnie, w nielegalnych portach. Aż do roku 1888.

Szacuje się, że w ciągu 300 lat niewolnictwa, do brazylijskich portów trafiło około czterech milionów Afrykańczyków, z czego ponad milion wylądowało w Valongo.

W 1843 roku, w związku z planowanym przyjazdem do Brazylii księżniczki Teresy Krystyny Burbon-Sycylijskiej  (aby poślubić cesarza Piotra II), nabrzeże przebudowano i nazwano Nabrzeżem Cesarzowej. Fakt jej przybycia i poślubienia cesarza  został upamiętniony pomnikiem-obeliskiem stojącym do dzisiaj na placu.

W drugiej dekadzie XXI wieku rozpoczął się zakrojony na szeroką skalą projekt rewaloryzacji dzielnic Rio de Janeiro, również dzielnicy portowej. Podczas prac rewaloryzacyjno-wykopaliskowych w 2011 roku odkryto nabrzeże Valongo. Znaleziono znaczną liczbę artefaktów z kultury afrykańskiej (amulety, obiekty kultu) co potwierdziło charakter tego miejsca. To stanowisko archeologiczne zostało wpisane w 2017 roku na listę UNESCO.

Drugim miejscem w Rio związanym z dzisiejszym dniem jest Paço Imperial – Pałac Cesarski. Wybudowany w 1743 roku jako siedzibą gubernatorów, od 1808 roku był rezydencją rodziny królewskiej. Od 1822 roku, od koronacji Pedra I na cesarza, pałac nazywany jest pałacem cesarskim. To właśnie tutaj, 13 maja 1888 roku, księżniczka Izabela, córka cesarza Pedra II, podpisała deklarację Lei Áurea (Złote Prawo) ostatecznie znoszącą niewolnictwo.

Po renowacji w latach 80. XX wieku, pałac jest placówka kulturalną. 

Paço Imperial od strony nabrzeża

Paço Imperial od strony ulicy Primeiro de Março

 

 

I jeszcze kilka zdjęć zrewitalizowanej dzielnicy portowej.