Inne oblicze przemysłu solnego. Tainan/ Qigu Salt Mountains (Tajwan)

Park Narodowy Taijiang oraz Park Krajobrazowy na północny zachód od miasta to podmokłe tereny przy ujściach rzek i strumieni do morza, czyli raj dla ornitologów, farmy ostryg, pamiątki po kwitnącym kiedyś przemyśle solnym oraz liczne świątynie, miejsca kultu odwiedzane przez miejscową ludność. Żeby to wszystko zobaczyć, trzeba mieć bardzo dużo czasu oraz własny środek transportu. Nie mam ani czasu, ani samochodu, zatem muszę po raz kolejny dokonać wyboru, dokąd pojechać i co zobaczyć. Oj, jak ja takiego wybierania nie lubię…

Sąsiedztwo Wieliczki w Polsce i Solna Katedra w Kolumbii sprawiły, że zdecydowałam się zobaczyć inne jeszcze niż dotychczas mi znane oblicze przemysłu solnego. Tutaj, w okolicy Tainan sól pozyskiwano z wody morskiej. Po przekwitłym przemyśle solnym pozostała hałda soli 20-metrowej wysokości, nosząca teraz nazwę Qigu Salt Mountains (Qigu to nazwa miejscowości, koło której się znajdują). Jadę zatem do Gór Solnych Qigu. Jadę długo, ponad godzinę, chociaż to raptem jakieś 30 kilometrów. Autobus jednak kluczy, zajeżdżając do oddalonych od głównej drogi osiedli czy wiosek. Na miejscu okazuje się, że „góry” w nazwie to lekka przesada, bo góra jest jedna. No, może gdyby się uprzeć, to dwie połączone niewielką przełęczą.

Zasolenie zbiornika wody, z którego pozyskiwano sól, było porównywalne z zasoleniem Morza Martwego. Produkcja tutejsza zaspokajała cały popyt krajowy na sól, a gdy ten spadł, pozyskiwania soli z wody morskiej w 2002 roku zaprzestano. 

Hałdę soli, kiedyś śnieżno-białą, dzisiaj lekko brunatną, zmieniono w atrakcję turystyczną. Wspinam się wykutymi z soli schodkami, aby spojrzeć oko w oko siedzącemu na szczycie górki, wyrzeźbionemu w soli aniołkowi rodem z obrazów Rafaela. Pióra skrzydeł dorobiono mu z białego plastyku.

Więcej rzeźb z soli można zobaczyć na niewielkiej wystawie w poprodukcyjnej hali. Wykute w soli lokomotywy i wagoniki przemysłowej kolejki, figurki Buddy i… kopia nefrytowej rzeźby kapusty pekińskiej, której oryginał oglądałam parę dni temu w Muzeum Pałacowym w Tajpej. Kopia doskonała, aż wierzyć się nie chce, że to sól, bo błyszczy niczym wypolerowany kamień szlachetny.

 

Do rzeźb zaklasyfikowałabym też chatkę o powierzchni 23 metrów kwadratowych, zbudowaną z 350 brył soli w 2003 roku z okazji Bożego Narodzenia. Dlaczego akurat z tej okazji, tablica edukacyjna obok domku nie wyjaśnia, ciekawa jest natomiast inna informacja. Dowiaduję się, że sól ma zdolność przewodzenia elektrycznego. W związku z tym kiedy człowiek stoi we wnętrzu domku, zmniejsza się potencjalnie szkodliwy wpływ na zdrowie fal elektromagnetycznych, na który jesteśmy narażeni w codziennym życiu.

 

No, swoje odstałam, nie mam pojęcia, w jakim stopniu zmniejszyłam wpływ szkodliwych fal na moje zdrowie, i wychodzę na zewnątrz. Samo otoczenie i domku, i gór nie bardzo odpowiada mojemu poczuciu estetyki. Wielki siedzący misiek – kilkakrotnie większy od filmowego Misia, za to ubrany w różowe wdzianko w kropki i z takim samym kwiatkiem przy uchu, głowa i łapka japońskiego maneki-neko, Święty Mikołaj z dwoma końmi za trójwymiarowym napisem „love”. Do tego dwie świnie i kilka gipsowych, a może plastykowych warzęch małych (Platalea minor). Te ostanie mają zapewne podpowiadać, że to zagrożony gatunek gniazdujący w tych okolicach. Niemniej wolałabym oglądać je w naturze, świat z tworzywa sztucznego, nawet gdy tworzą go warzęchy, to zdecydowanie nie moje klimaty.

 

Za to z prawdziwą przyjemnością oglądam niewielkie prostokątne poletko malw. Dorodne kwiaty, pełne i puste, we wszystkich możliwych kolorach, od biało-różowych po ciemnofioletowe, niemal czarne. Dlaczego właśnie tutaj je posadzono? Dlaczego na prostokątnym kawałku ziemi, jedną obok drugiej? Jakże inny to obraz niż taki, jaki nam kojarzy się zwykle z malwami – takimi za płotem lub na tle drewnianej wiejskiej chaty, najlepiej krytej strzechą.

Nie decyduję się zwiedzić pobliskiego muzeum soli, mieszczącego się w dwóch białych piramidach. Czyżby taka architektura to nawiązanie do tych dwóch górek soli? Nie decyduję się, mimo że muzeum zbudowano w odległości nie większej niż 300 metrów od hałd. Tyle że krótkie dojście jest zamknięte i trzeba by pójść drogą ponad dwa kilometry. Odległość mi niestraszna, tylko że wtedy nie zdążyłabym na najbliższy autobus, a kolejny jest za ponad dwie godziny. Trochę szkoda mi czasu. Ponieważ wieść gminna niesie, że podpisy pod eksponatami w muzeum są tylko po chińsku, czuję się rozgrzeszona.

Jestem jedyną pasażerką autobusu, droga cały czas prowadzi przez tereny podmokłe, wije się między płytkimi naturalnymi lagunami i w dużej mierze ręką człowieka wykonanymi solnymi polami w postaci płytkich basenów. W niektórych pobłyskują jeszcze resztki skamieniałej soli. Pan kierowca czuje się gospodarzem w całym tego słowa znaczeniu. Zatrzymuje się przed większymi świątyniami, które mijamy, żebym mogła zrobić zdjęcia, daje mi znać, że kolejny postój będzie trwał 15 minut i że mogę sobie pospacerować. No to spaceruję między poprzemysłowymi basenami. Na brzegu jednego z nich położono nosidło z uczepionymi wiklinowymi koszami – ma zapewne przypominać czasy bezpowrotnie minione. 

Na muralu na murze otaczającym nieco zdewastowany poprzemysłowy budynek króluje warzęcha. Również na drogowskazie dziób tego ptaka wskazuje, że do starego solnego portu jest tylko 200 metrów, a do ekoparku należy iść w tamtym kierunku. Kogo upamiętniono betonowym obeliskiem, raczej się nie dowiem.