„Gibraltar La Platy” - Colonia del Sacramento, Urugwaj

Nie ma chyba innego miasta, które tak często jak Colonia del Sacramento (170 kilometrów na zachód od Montevideo) zmieniałoby status przynależności państwowej. Miasto i twierdza założone w 1680 roku przez Portugalczyków, w ciągu 150 lat kilkakrotnie – albo w wyniku walk, albo w wyniku podpisywanych traktatów – przechodziło z rąk portugalskich w hiszpańskie i odwrotnie. Było też przedmiotem sporu między nowo powstałymi państwami, Argentyną i Brazylią. Dlatego Colonia del Sacramento jest często nazywana „jabłkiem niezgody” lub „Gibraltarem La Platy”. Trudno się dziwić chęci posiadania jej w swoich rękach, niełatwo bowiem byłoby znaleźć bardziej strategiczne miejsce dla wybudowania twierdzy – na przeciwnym brzegu rzeki, chociaż w całkiem sporej odległości pięćdziesięciu kilometrów, już od ponad stu lat funkcjonowało Buenos Aires. Ostatecznie, od 1825 roku, Colonia del Sacramento jest miastem urugwajskim.

 

Starówka w Colonia del Sacramento (UNESCO) nie jest rozległa, bez problemu znajduję ruiny kościoła św. Franciszka z wybudowaną na jego gruzach latarnią morską (1845–1850) i najstarszy kościół katolicki w Urugwaju, bazylikę Najświętszego Sakramentu, i to, co pozostało z domu gubernatora portugalskiego. A pozostało niewiele – w 1777 roku Hiszpanie o to z wielką starannością zadbali. Promenada nad brzegiem rzeki prowadzi do kolejnych bastionów – Carmen, Santa Rita, San Pedro i San Miguel. Z bastionu Carmen zostały zaledwie fragmenty fundamentów i przyziemi. Więcej, w tym fabryczny komin, zachowało się z fabryki kleju i mydła wybudowanej na ruinach bastionu i zmienionej później na garbarnię. Teraz to prężnie działające centrum kultury. Z bastionu San Miguel zachowało się najwięcej, a drewniany zwodzony most prowadzący do dobrze zachowanej bramy miasta jest oblężony przez amatorów fotografii i fotografowania.

Dlatego jestem zdziwiona, że druga z ikon miasta, Calle de los Suspiros, jest prawie pusta. „Uliczka westchnień” (suspiro to po hiszpańsku „westchnienie”) nie byłaby tak sławna, gdyby nie legendy. Jak ta, że było to miejsce kaźni dla pensjonariuszy miejscowego więzienia. Wyrok wykonywano w oryginalny sposób. Przywiązywano skazańca do muru i pozostawiano, aż przypływ rzeki La Plata pozbawi go możliwości oddychania – co najwyżej mógł sobie przed śmiercią trochę powzdychać. A ja wzdycham z zachwytu, oglądając abstrakcyjne portrety kobiet we współczesnej galerii przy tejże ulicy, Galerii de Los Suspiros – jakżeby inaczej.

 

Organizatorzy turystyki zadbali, aby nikt, kto miał taki czy inny wkład w historię miasta, nie poczuł się pokrzywdzony – w Muzeum Hiszpańskim, Muzeum Portugalskim, Muzeum Miejskim i Muzeum Indian Charrúa można studiować różne aspekty dziejów tej części Urugwaju. Nawet dzisiaj, mimo że to poniedziałek, niektóre z muzeów są czynne. Nie dla mnie. O 16:30 czeka na mnie prom do Buenos Aires. 

Ogrodzenie lokalnego stadionu sportowego