Wzniesiono ją w latach 300-280 p.n.e. Budowniczym, a pewnie i projektantem, był niejaki Sostratos z Knidos, ceniony architekt owych czasów. Już wtedy była jednym z najsłynniejszych, o ile nie najsłynniejszą budowlą świata, była jednym z siedmiu cudów świata.
Latarnia na wyspie Faros miała ponad 120 metrów wysokości (według niektórych źródeł nawet 150 metrów), była zbudowana z wapienia i obłożona białym, wypolerowanym marmurem. Tworzyła trzy kondygnacje. Część dolna zbudowana na planie kwadratu tworzyła podstawę budowli. Na niej wznosiła się część środkowa, ośmiokątna, będąca podstawą wieżyczki zwieńczonej kopułą, na której stał siedmiometrowy posąg Posejdona z brązu. Ta wieżyczka miała otwarta kolumnową galerię gdzie znajdowało się źródło światła, do dziś będące zagadką. Jedną z najczęściej przytaczanych teorii było to ognisko podsycane specjalnymi substancjami (lub płonąca ropa naftowa) i wzmacniane systemem wypolerowanych płyt z brązu.
Wyjątkowo bogata była dekoracja latarni, np. złocone figury delfinów, trytonów czy bóstw.
Wiadomo, że w 642 roku latarnia jeszcze stała i pomagała w nawigacji po wodach Morza Śródziemnego. Przestała działać w 700 roku, gdy zawaliła się górna część wieży (według niektórych źródeł poważne uszkodzenia wieży miały miejsce już w II wieku n.e.).
Odbudowę wieży podjęto w 880 i ponownie w 980 roku. Trzęsienie ziemi na początku XI wieku zawaliło latarnię, ale najniższą jej część jeszcze przez jakiś czas służyła jako wieża strażnicza. Kolejne trzęsienie ziemi w XIV wieku dokonało dzieła zniszczenia jednego z siedmiu cudów starożytnego świata. W czasie podwodnych badań prowadzonych już w drugiej XX wieku wydobyto niektóre fragmenty latarni. Są one eksponowane na stanowisku Kom el-Dikka w Aleksandrii.
W 1480 roku mamelucki sułtan Kait-Bey (Kajtbaj, Kair Baj) rozpoczął budowę umocnień na północno-wschodnim brzegu dawnej wyspy, mających chronić miasto przed coraz częstszymi atakami floty tureckiej.
Budulca sprowadzać nie musiał, a przynajmniej nie w tak wielkiej ilości, jakiej by budowa fortu wymagała. Wykorzystano leżące dokoła gruzy, czyli pozostałości latarni na Faros.
Fort, który dzisiaj możemy oglądać różni się jednak od wersji jaką nadali jej budowniczowie Kait Baja. Podczas powstania narodowego w 1882 roku, twierdza została poważnie uszkodzona w wyniku ostrzału artyleryjskiego brytyjskiej floty. Odrestaurowano ją dopiero w początkach XX wieku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz