Panamá City to nie tylko kanał i zbytki z czasów kolonialnych…

Oczywiście Panamá City to nie tylko kanał, ruiny i zbytki z czasów kolonialnych. Nie mogę nie przejść się kilkukilometrową aleją Balboa ciągnącą się wzdłuż zatoki Panamá. To biznesowa dzielnica miasta. Wieżowce. Najrozmaitszych wysokości i kształtów. Na nich logo znanych światowych firm.

Szczególnie zachwyca mnie „wielki zielony kręcioł”, jak na swój użytek nazwałam Revolution Tower (Wieżę Rewolucji – nazywaną również Wieżą F&F), wybijający się w panoramie wieżowców niezwykle oryginalny budynek, którego poszczególne szklane kondygnacje w kolorze butelkowej zieleni zostały przekręcone o kilka, może kilkanaście stopni w stosunku do piętra poprzedniego. Mierzący 242,9 metrów (52 piętra) biurowiec został oddany do użytku zupełnie niedawno. W 2011 roku uplasował się na siódmym miejscu na świecie pod względem doskonałości architektury.

Gdzieś w połowie alei Balboa wita mnie sam Vasco Núñez de Balboa, hiszpański konkwistador, gubernator, założyciel pierwszej stałej kolonii na kontynencie amerykańskim (w 1511 roku – Acla w pobliżu Darién). I pierwszy Europejczyk, który 25 września 1513 roku dotarł do brzegów Pacyfiku. Jego nazwisko dało nazwę nie tylko alei, którą idę, ale i panamskiej walucie. Waluta to co prawda dziwna, bo ogranicza się do monet. Banknotami będącymi w obiegu w Panamie są dolary amerykańskie.

Mi Pueblito (Moja Mała Wioska) to nazwa skansenu znajdującego się blisko mojego hotelu. Z założenia miała być „ukłonem” w stronę rdzennych mieszkańców tych ziem. W rzeczywistości prezentuje głównie budynki kolonialne i zaledwie kilka domostw Indian, między którymi plątają się niewielkie zwierzęta. Chyba to są kapibary…   

 
Zbliżając się do niepozornego i zaniedbanego budynku Muzeum Sztuki Współczesnej, nie spodziewałam się, że czeka mnie taka uczta duchowa. Już od rana można oglądać wystawę, której wernisaż odbędzie się wieczorem. Dwie półkule to tytuł wystawy prac Federico Uribe, kolumbijskiego artysty mieszkającego w Miami. Nie wiem, dlaczego „dwie”, bo półkul jest więcej, są też… no właśnie, obrazami tego nazwać chyba nie można. „Obiekt” to chyba lepsze określenie. Półkule są z ołówków. „Obiekty” ze sznurówek i kabelków! Kładą na kolana.

Więcej zdjęć dotyczących wystawy – zobacz wpis: http://emerytkawpodrozy.blogspot.com/2016/01/federico-uribe-czyli-co-mozna-zrobic-z.html

Widok na Calzada de Amador z pokładu Pacific Queen

Zwiedzanie Panamy nie byłoby pełne bez przejścia się groblą znaną jako Calzada de Amador. Już na początku XX wieku ktoś wpadł na pomysł, aby trzy wysepki położone w odległości około trzech kilometrów od brzegu połączyć ze sobą i ze stałym lądem. I tak uczyniono. Na najdalej położonej wyspie, Flamenco, usytuowano port. Na tej i pozostałych otwarto szereg restauracji, barów, sklepów. Również wolnocłowych. A w foyer między sklepami, wieszając kilka całkiem miłych oku abstrakcji, utworzono galerię sztuki nowoczesnej. 

Wzdłuż grobli posadzono palmy, utworzono ścieżkę rowerową, postawiono ławeczki. Tym sposobem grobla stała się miejscem rekreacyjnym. Nieograniczone możliwości nabijania kilometrów i robienia zdjęć – z widokiem na całą dzielnicę biznesową z jednej strony, na ujście Kanału Panamskiego z drugiej strony. I na Most Ameryk też.

Na krańcu grobli, właściwie już na stałym lądzie, uwagę zwraca sporych rozmiarów budowla. To Muzeum Bioróżnorodności wybudowane kosztem sześćdziesięciu milionów dolarów. Autorem projektu budowli jest światowej sławy architekt Frank Gehry. Ten sam, który zaprojektował Muzeum Guggenheima w hiszpańskim Bilbao. Tyle że w tym przypadku odstąpił od ulubionego metalicznego koloru i tworzącym konstrukcję budowli panelom o różnych kształtach i rozmiarach nadał jaskrawe kolory czerwieni, żółci i kobaltowego niebieskiego, które według niego w większym stopniu korelują ze środowiskiem tropikalnym, reprezentowanym w tym właśnie obiekcie. 

Chyba jeszcze nigdy nie byłam w muzeum bioróżnorodności, zatem mam pierwszą okazję, aby to uczynić. Bioróżnorodność to zresztą względnie nowe słowo, stosowane dopiero od 1980 roku, by określić zróżnicowanie żywych organizmów występujących w ekosystemach Ziemi. Okazuje się jednak, że w muzeum dopiero trwają prace wykończeniowe. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że w prospektach muzeum przedstawiane jest jako czynne. Cóż, nadal nie mogę powiedzieć, że kiedykolwiek zwiedzałam muzeum bioróżnorodności. 

  

Widok z góry na Calzada de Amador:

http://www.prensa.com/redaccion_de_prensa-com/Martinelli-propone-ampliar-calzada-Amador_0_3403159722.html

„Panama – obfitość motyli i ryb” –

pomnik upamiętniający 500-lecie

dotarcia przez Hiszpanów do brzegów Pacyfiku

Jeszcze jedna praca Federico Uribe

Wschód słońca przed wyruszeniem w podróż Kanałem Panamskim