Park Olimpijski w Seulu. Korea Południowa

Park Olimpijski w Seulu. Spuścizna igrzysk olimpijskich w 1988 roku. Na terenie o powierzchni prawie półtora miliona metrów kwadratowych znajdują się nie tylko sportowe stadiony, ale i tereny rekreacyjne (między innymi ecopark) i obiekty dotyczące sztuki. Cały obszar został podzielony na kilka sekcji. Wokół pozostałości fortyfikacji z okresu dynastii Baekje (18 rok przed nasza erą – 660 rok naszej ery) utworzono park historyczny, a jedno z muzeów poświęcono temu właśnie okresowi koreańskich dziejów oraz znalezionym głównie w tym rejonie artefaktom. 

W broszurce z opisem atrakcji znajdujących się na terenie olimpijskim wyszczególniono czterdzieści osiem pozycji i jeszcze kilka nienumerowanych – nie, nie będę ich wymieniała.

Tym, co mnie tutaj przywiodło, jest ogród rzeźb wokół Soma Museum of Art. Dzisiaj poniedziałek, zatem zwiedzanie muzeum odpada, ale błądzenie wśród dwustu czterech doskonale opisanych rzeźb luźno ustawionych na wolnym powietrzu to nieprawdopodobna frajda. Park rzeźb jest pozostałością Światowego Festiwalu Sztuki Nowoczesnej, który odbywał się równocześnie z igrzyskami olimpijskimi i stanowił ich artystyczną oprawę, a uczestniczyli w nim światowej sławy artyści z krajów, które brały udział w zmaganiach sportowych. 

I tym sposobem zobaczyłam sławną rzeźbę, której autorem jest awangardowy rzeźbiarz francuski César Baldaccini (1921–1998). Jego „Kciuk” jest jedną z kilku identycznych rzeźb, jakie stworzył, przedstawiających jego własny kciuk włącznie z liniami papilarnymi.

César Baldaccini jest również autorem trofeum – zwanego od jego imienia Cezarem – przyznawanego twórcom filmowym podczas corocznej gali filmowej w Paryżu.