Doceńmy wiewiórki

Wiewiórka, wiewiórka pospolita, wiewiórczak, wiewiórkowate, wiewiórkokształtne… rodzina, podrodzina, rząd, podrząd, gromada…

Nigdy nie miałam serca do nauk przyrodniczo-biologicznych.

Nie muszę przecież wiedzieć „kto jest kim” – nie muszę wiedzieć jakie miejsce zajmuje w systematyce biologicznej niewielkie zwierzątko wspinające się na drzewo, aby zachwycać się jego puszystym ogonem, podziwiać lśniące futerko, obserwować jak spożywa jakieś orzeszki czy pestki. Aby fascynować się zręcznością jego pazurków i gracją kiedy przeskakuje z gałęzi na gałąź. I nie móc odmówić sobie zrobienia kolejnego, najczęściej nieudanego zdjęcia, bo do powolnych te zwierzątka nie należą.

A ponieważ dziś jest Dzień Doceniania Wiewiórek, to poświęcam im ten post przywołując wiewiórki, lub wiewiórkowate, które chociaż przez chwilę pozwoliły się podglądać w różnych częściach świata.  

W Nepalu, Indiach i na Sri Lance często błądziłam wzrokiem za pasecznikami i pasecznikami palmowymi (chociaż nie rozróżniam ich), gatunkami endemicznym występującymi na subkontynencie indyjskim.  Są dużo mniejsze niż znane nam wiewiórki rude. Mają szarobrunatne umaszczenie, z jaśniejszymi, biało-żółtymi pręgami na grzbiecie.

Piękny taniec paseczników obserwowałam w Czerwonym Forcie w Agrze. A kiedy się znudziły, za cel eksploracji obrały mój plecak i saszetkę. Wiedziały doskonale, do czego służą suwaki, ale tym razem się przeliczyły – nie dokarmiam dziko żyjących zwierząt.

Nie mogłam przejść obojętnie wobec tego co zobaczyłam w ogrodzie mauzoleum Chhoti Gumti (Delhi). Tego pasecznika oswobodziłam (nie bez problemu, tak mocno tkwiła jego główka w gumowym wężu), ilu nie udało się przeżyć podobnego spotkania z przedmiotem ułatwiającym życie ludziom?

Niestety po uwolnieniu nie chciał już zapozować do zdjęcia!