Education City. Doha, Katar. Cz. III.

Kontynuując wizytę w Education City[1], czas na „centrum” tego szczególnego miasta.

Ceremonial Court i Ceremonial Green Spine to wielofunkcyjna przestrzeń przeznaczona do celebrowania wydarzeń kulturalnych i społecznych, która była jednym z pierwszych miejsc nakreślonych w planie generalnym Qatar Foundation dla Education City w 1992 roku.

Ceremonial Green Spine (w dosłownym tłumaczeniu: Ceremonialny Zielony Kręgosłup) w centralnej części powstającego założenia to nic innego jak trawiasty teren (błonie) rozciągający się między Centrum Konferencyjnym na północy a estradą nazwaną Ceremonial Court (Ceremonialny Dziedziniec) na południu. Ceremonial Court został zaprojektowany przez japońskiego architekta Arata Isozaki (1931–2022) laureata nagrody Pritzkera w 2019 roku i współtwórcę projektu Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha” w Krakowie. Otwarty w 2007 roku obiekt to system pergoli z betonowych kratownic zamykający przestrzeń z trzech stron, tworzących w ten sposób scenę, z której stopnie prowadzą do basenu z wodą. Założenie uzupełniają dwie trzydziestometrowe wieżę oświetleniowe.

Wydarzenia rozgrywane na tej estradzie można oglądać z terenu zielonego (Ceremonial Green Spine) nazywanego w tym kontekście „nieformalnym amfiteatrem”.

W listopadzie 2022 roku na Ceremonial Green Spine, z okazji zbliżających się wtedy Mistrzostw Świata FIFA w Katarze 2022 pojawiła się instalacja „Come Together” („Zjednoczyć się”) południowokoreańskiego artysty Choi Jeong Hwa. Dwunastometrowej wysokości dzieło sztuki – głównie okrągłe obiekty nanizane na metalowe sztaby promieniście wychodzące z centralnie umieszczonej piłki futbolowej – składa się z kasków robotniczych, mniejszych piłek z odblaskowego chromu i tradycyjnych katarskich przedmiotów. Chociaż patrząc na miłą oku instalację, widzę tylko piłki – widocznie te hełmy i inne przedmioty zostały artystyczne przetworzone, żeby nie było wątpliwości z jakiej okazji instalacja powstała.

Ceremonial Court nie jest jedyną pracą Araty Isozaki w Katarze. Qatar National Convention Centre (QNCC)/Centrum Kongresowe znajduje się na północnym krańcu Ceremonial Green Spine. Zostało zaprojektowane przez Arata Isozaki we współpracy z RHWL Architects (brytyjska pracownia architektoniczna z siedzibą w Londynie, Berlinie i Katarze) i otwarte w 2011 roku.

Wybudowany zgodnie z najbardziej innowacyjnymi rozwiązaniami technicznymi i najwyższymi standardami budynek posiada salę konferencyjną z 4000 miejsc w układzie teatralnym, teatr z 2300 miejscami, trzy audytoria i łącznie 52 elastyczne sale konferencyjne. Ma 200 000 metrów kwadratowych powierzchni, w tym 40 000 metrów kwadratowych powierzchni wystawienniczej w dziewięciu halach i jest przystosowany do pomieszczenia 10 000 osób na konferencjach czy bankietach.

I to właściwie wszystko co mogę zobaczyć – Centrum Konferencyjne jest zamknięte – nie odbywa się w nim akurat żaden event. Nie zobaczę ani sali konferencyjnej, ani teatru, ani żadnego audytorium. A rzeźbę „Maman” francusko-amerykańskiej artystki Louise Joséphine Bourgeois (1911–2010), dla której właściwie chciałabym wejść do wnętrza, oglądnę tylko przez szybę (więcej o tej rzeźbie w poście: http://emerytkawpodrozy.blogspot.com/2024/03/to-nie-jest-post-dla-osob-cierpiacych.html)

Fasada budynku – stylizowane konary drzewa rozciągające się na długości 250 metrów i pięciu pięter wysokości – została zainspirowana drzewem sidra (Ziziphus spina-Christi). Nie bez powodu. W kulturze katarskiej drzewo sidra rosnące od zawsze na pustyniach Kataru, jest symbolem dziedzictwa tego kraju.

Sidra jest rośliną odporną na susze i upały. Ma rozległy system korzenny, który pozwala gromadzić spore ilości wody. Jest rośliną leczniczą – medycyna tradycyjna wykorzystuje zarówno korzenie, jak i liście oraz owoce. Sidra zapewniała cień i schronienie podróżnikom i uczonym, którzy zbierając się pod koroną drzewa przed pustynnym upałem dzielili się wiedzą. Z czasem drzewo sidra zaczęło być uważane jako symbol pożywienia, siły, odwagi, wiedzy, wytrwałości, determinacji i wszelkiego rozwoju.

W teologii islamskiej Sidra al-Muntahā (dosł. „Drzewo Lotosu Najdalszej Granicy”) to duże drzewo lotosu lub sidry właśnie, które „wyznacza ostateczną granicę w siódmym niebie”, a w szerszym ujęciu jest symbolem wiecznego szczęścia i dostępu do niebiańskich dóbr.

Polska nazwa tego wiecznie zielonego drzewa występującego w północno-wschodniej i wschodniej Afryce, na Półwyspie Arabskim, Półwyspie Indyjskim i w Azji Zachodniej to głożyna cierń Chrystusa. Jego naukowa (tzw. epitet naukowy), wspomniana wcześniej nazwa Ziziphus spina-christi pochodzi od domniemania, że z jej pędów uwita była korona cierniowa Jezusa Chrystusa.

Nie można w tym miejscu nie wspomnieć, że drzewo sidra stało się logo Qatar Foundation, a powstały również pod auspicjami QF ośrodek medyczno-badawczy (po sąsiedzku z Centrum Konferencyjnym) przyjął nazwę Sidra Medical and Research (Centrum Medyczne i Badawcze Sidra). O nim więcej w następnym poście.

Logo QF: https://en.wikipedia.org/wiki/Qatar_Foundation#/media/File:Qatar_Foundation.png

[1] Poprzednie wpisy: http://emerytkawpodrozy.blogspot.com/2024/05/education-city-doha-katar-czi.html (część I)

http://emerytkawpodrozy.blogspot.com/2024/08/education-city-doha-katar-czii.html (część II)