Park Narodowy Gorchi-Tereldż z pomnikiem Czyngis-chana w roli głównej. Mongolia

Park Narodowy Gorchi-Tereldż znajdujący się w odległości około pięćdziesięciu kilometrów na północny wschód od Ułan Bator, jest jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc w Mongolii.  

Utworzony w 1993 roku Park Narodowy Gorchi-Tereldż o powierzchni około 292 tys. hektarów obejmuje fragment pasma górskiego Chentej, w którym bierze swój początek wiele niedużych rzek górskich i potoków płynących w kierunku południowym. Najwyższe szczyty to Bag Chentijn (ok. 2551 m n.p.m.) oraz Sar'dag (ok. 2646 m n.p.m.). W parku występuje duża bioróżnorodność z wieloma chronionymi gatunkami roślin i zwierząt. Można spotkać nawet niedźwiedzie brunatne i ponad 250 gatunków ptaków. Szata roślinna jest typowa dla tajgi.

Południowa część parku została zagospodarowana turystycznie – ośrodki hotelowe z gerami /jurtami (zwane obozami turystycznymi), restauracje, małe sklepiki, czynne od 2008 roku pierwsze w Mongolii SPA, punkty wypożyczenia koni i wielbłądów, a nawet pole golfowe.

Jedną z atrakcji parku są ostańce skalne, z których najpopularniejszy jest tzw. Melchijn chad, czyli granitowa „skała-żółw” o wysokości 24 metrów, inną ośrodek medytacji Aryabal wzniesiony w latach 2004–2007 na miejscu klasztoru buddyjskiego z 1810 roku zniszczonego w okresie czystek religijnych w czasach stalinowskich.

Organizatorzy turystyki w tym regionie chyba jednak za największą atrakcję parku uważają konny pomnik Czyngis-chana, najwyższy pomnik konny na świecie – tak przynajmniej jest przedstawiany.  Pomnik został zaprojektowany przez rzeźbiarza D. Erdembilega i architeta J. Enkhjargala i odsłonięty w 2008 roku. W ten sposób uczczono obchody 800. rocznicy utworzenia Imperium Mongolskiego (dokładnie 802. rocznicy – za rok utworzenia Imperium uważa się bowiem rok 2006). 

Trzydziestometrowej wysokości pomnik został wykonany ze stali nierdzewnej – w ilości, bagatela, 250 ton.  Dodatkowo podwyższa go „postument” o wysokości dziesięciu metrów – ten postument to budynek na planie okręgu o średnicy dziesięciu metrów, w którym zorganizowano muzeum. 

Zewnętrzne ściany budynku zdobi trzydzieści sześć półkolumn, które symbolizują trzydziestu sześciu chanów od Czyngis-chana do Ligdan-chana (1588–1634). Ich wizerunki można obejrzeć we wnętrzu budynku, w pierwszej sali, do której się wchodzi. Dodatkowo udekorowanej modelem… buta. Zapewne stalowego buta Czyngisa, który włożono mu na stalową nogę! I każdy z odwiedzających to miejsce, „obowiązkowo” musi mieć zdjęcie z bucikiem w tle!

I chociaż w folderze można przeczytać, że „to wiodące muzeum dedykowane zachowaniu historii mongolskiej i tradycyjnemu życiu Mongołów”, to ekspozycja jest niewielka, prezentująca artefakty z różnych okresów historii tych ziem. Mapa na jednej ze ścian pokazuje granice Imperium Czyngis-chana – nie omieszkano uwiecznić na niej również Legnicy, z pamiętną datą 1241 roku.

Dużo większym zainteresowaniem aniżeli wystawa w muzeum cieszy się możliwość popatrzenia prosto w twarz Czyngis-chana. Klatka schodowa (i szyb windy!) we wnętrzu stalowego konia prowadzi na jego szyję i głowę, gdzie jest punk widokowy, dający taką możliwość. Można też spojrzeć na otaczający pomnik step i góry w oddali.