Dzień Patrzenia się w Niebo

Takie fajne dzisiaj jest święto – Dzień Patrzenia się w Niebo.

Definicja nieba jest mało romantyczna – cytując najpopularniejszą encyklopedię internetową: „część atmosfery oraz przestrzeni kosmicznej widzianej z powierzchni dowolnego obiektu astronomicznego” lub „gęsta powłoka atmosferyczna planety”

Nie myślimy o tym gdy patrzmy w niebo.

Patrzymy bo niebo piękną barwę ma, bo mieni się wszystkimi kolorami tęczy, bo płonie.

Patrzymy gdy obłoki na nim zmieniają kształty i uruchamiają naszą wyobraźnię. Czasem to już nie obłoki ale ciężkie, ciemne chmury przynoszące deszcz, grad czy śnieg. Budzące raczej grozę niż zachwyt.

Patrzymy, gdy obserwujemy ptaki[1] (które zwykle, jakby na złość nam, lecą pod słońce).

A czasem patrzymy właśnie w słońce, najczęściej okiem aparatu – gdyż na zdjęciu widać wtedy zaskakujące refleksy świetlne.

Na stalowe ptaki też patrzymy, i na smugi kondensacyjne, jakie pozostawiają na firmamencie.

Czasem na niebie pojawiają się latawce. Też na nie patrzymy.

A jak pięknie wygląda niebo przysłonięte koronami drzew, gdy po kilkugodzinnym marszu kładziemy się na trawie w ich cieniu. Lub tylko przystajemy, gdy gałęzie drzew pokrywa śnieg.

Czasem patrzymy „z drugiej strony” – gdy lecimy samolotem ponad chmurami.

Nawet noc jest dobra do patrzenia w niebo!

---

[1] W Parku La Portada w Chile obserwowałam sępniki różowogłowe, chociaż tego „różu” z daleka nie widziałam. Nad kanionem Colca fruwały kondory, a nad wyspami Galapagos chyba to były mewy o jaskółczych ogonach.