Wielkie Bagno Kemeri. Łotwa

 

Park Narodowy Ķemeri (łot. Ķemeru Nacionālais parks) to park narodowy położony na zachód od miasta Jūrmala w Łotwie, około czterdziestu kilometrów na zachód od Rygi. Założony w 1997 roku park zajmuje powierzchnię 381,65 km² co plasuje go na trzecim co do wielkości miejscu (wśród parków narodowych) w kraju. Teren parku zajmują głównie lasy i bagna, z których najważniejszym jest Wielkie Bagno Ķemeri (łot. Lielais Ķemeru tīrelis). Znajduje się tam również kilka jezior, które są dawnymi lagunami Morza Litorynowego. [1]

 

Lasy zajmują 57%, torfowiska – 24% całkowitej powierzchni Parku Narodowego Ķemeri. Występują tu wszystkie trzy typy terenów podmokłych – torfowiska niskie, przejściowe i wysokie. Łąki – zarówno suche, jak i mokre – zajmują 6% terytorium. Woda w postaci jezior, rzek, źródeł siarkowych i morza to 10% terytorium parku. I chociaż wiele wypływających strumieni zostało zmienionych na przestrzeni dziejów w wyniku osuszania bagien na potrzeby rolnictwa, jednak ich wody nadal stanowią siedlisko dla wielu rzadkich gatunków, takich jak rodzime ślimaki i małże, ryby, bociany i wydry.

Tworzenie się torfowisk na Łotwie rozpoczęło się w okresie postglacjalnym, około 10 000 lat temu, gdy klimat stał się cieplejszy i bardziej wilgotny. 

 

W Parku Narodowym Ķemeri znajduje się kilka szlaków przyrodniczych. Najpopularniejszy z nich, zlokalizowany na terenie Wielkiego Bagna Ķemeri, ma krótką (1,4 km) i długą (3,4 km) promenadę/kładkę drewnianą. 

 

 

Mniej więcej w połowie tego szlaku postawiono platformę widokową. Przeszłam oczywiście obie trasy (chociaż do początku kładki musiałam przejść – od stacji kolejowej – około trzech kilometrów) rozkoszując się widokami, śpiewem ptaków, trzepotem skrzydełek ważek oraz piękną pogodą. I zupełnie mi nie przeszkadzało, że nie wiem na jakie gatunki mchów czy traw patrzę, jakie motyle czy muszki śmigają mi koło uszu, czy słyszę śpiew biegusa górskiego czy sieweczki złotej. 

 

 

Pełznący ślimaczek, którego przyuważyłam, nie był to raczej ślimak pobrzeżka, (o którym wspominam w przypisie, i który dawno wyginął) ale i tak dłuższą chwilę go podglądałam.

 

Niestety nie spotkałam sarny, jelenia, łosia, lisa, rysia ani wydry, dla których bagna Kemeri też są domem.

 

W Parku Narodowym Ķemeri występuje wiele naturalnych źródeł siarkowych. Lecznicze wody mineralne i błota były wykorzystywane od kilku wieków, a teraz są wykorzystywane w uzdrowiskach zlokalizowanych w pobliskim mieście Ķemeri, w leczeniu głównie problemów układu trawiennego i skórnych. Nie mogłam sobie zatem odmówić wizyty w tym miejscu: https://emerytkawpodrozy.blogspot.com/2025/01/jesli-do-wod-to-do-kemeri-kurort-kemeri.html

 

 

---

[1] Morze Litorynowe – forma zbiornika wodnego powstałego w czwartej fazie rozwoju Bałtyku (8500–4000 lat temu). W czasie tej fazy poziom wód podniósł się znacznie, w wyniku czego nastąpiło połączenie z Morzem Północnym oraz wzrost zasolenia i rozwój fauny słonowodnej. Jednym z typowych jej przedstawicieli był ślimak pobrzeżka (Littorina littorea) (zwany też barwinkiem pospolitym), od którego morze wzięło swą nazwę.