Aleja Wulkanów. Ekwador

Cotopaxi to chyba najbardziej popularny i najłatwiej dostępny wulkan w Alei Wulkanów. Kiedy kupowałam jednodniową wycieczkę na wulkan, zapewniano mnie, że przewodnik będzie mówił po angielsku, tymczasem nasz kierowca nie zna ani jednego angielskiego słowa. Dopiero w hacjendzie u stóp wulkanu poznajemy Marco, z którym, po pewnych kłopotach z samochodem (obaj panowie pracują nad usunięciem awarii prawie pół godziny), jedziemy dalej. 

W wycieczce oprócz mnie biorą udział: Holenderka, Amerykanin i Izraelczyk. Dojeżdżamy do parkingu położonego na wysokości 4500 m n.p.m., teraz musimy pokonać jeszcze trzysta metrów różnicy poziomów, aby dojść do schroniska. Zajmuje nam to blisko godzinę. Właściwie nie rozmawiamy, bo wyrazów nie da się dokończyć, brakuje powietrza do oddychania. Ale Cotopaxi odwdzięcza się za nasz trud – mimo zamglenia i chwilami nawet mżawki – odsłania się naszym oczom.

W schronisku odpoczywamy, Marco przygotowuje lunch. Chłopak z Izraela spędza w Ameryce Południowej urlop po odbyciu trzyletniej służby w wojsku. Opowiada, że jego korzenie są w Polsce, że jego babcia zginęła w Oświęcimiu. Wymienia nazwę miejscowości, w której mieszkała przed wojną, ale nic mi ta nazwa nie mówi, przypuszczam, że nie pamięta jej dokładnie. Holenderka jest wolontariuszką w jakiejś organizacji charytatywnej, zajmuje się dziećmi. Opowiada, jak wczoraj walczyła ze złodziejem, który chciał porwać torebkę jej koleżance.

Droga powrotna jest już łatwiejsza, z każdym krokiem oddycha się lżej. Marco proponuje nam zjazd na rowerach górskich. Już mam wsiąść na rower, kiedy zapala mi się światełko ostrzegawcze. Nigdy jeszcze nie jechałam na rowerze górskim. Do tej pory jeżdżę na moim „antyku” – rowerze kupionym za pierwszą w moim zawodowym życiu „trzynastą pensję” (o ile ktoś jeszcze pamięta, co to była „trzynastka”!), kiedy nikt jeszcze o rowerach górskich nie słyszał. Tutaj nachylenie terenu jest dość duże, jakikolwiek upadek może być równoznaczny z końcem mojej podróży. Wolę nie ryzykować. Pomagam Marco włożyć rower z powrotem na dach samochodu. Schodzę ścieżką, przecinając od czasu do czasu serpentyny drogi dojazdowej. Oglądam marne na tej wysokości kwiatki, pasące się lamy oglądają mnie. Wspaniały spacer!

 

Czterdzieści minut później Marco dogania mnie, wsiadam do samochodu i w tym momencie zaczyna lać. Gdy chwilę później spotykamy naszą trzyosobową drużynę kolarzy górskich, są już przemoczeni do suchej nitki. To światełko ostrzegawcze dotyczyło chyba nie tylko stromego zbocza! 

Zatrzymujemy się w tej samej hacjendzie co rano, kolejna czekolada, pyszna, gorąca. Samochód, którym rano przyjechaliśmy z Quito, tym razem jest przepełniony. Obok Marko kierowca, który nas rano przywiózł, i jego dziewczyna. Dziewczyna siedzi na kolanach swojego chłopaka, bo innego miejsca już nie ma. Na nasze pytanie, czy w Ekwadorze tak wolno, panowie odpowiadają, że nie, i spokojnie jedziemy dalej!