I kiedy tak sobie jadę autobusem z Londynu, a dom coraz bliżej, znów mam
czas na przemyślenia.Kiedy, i czy w ogóle, będzie możliwe dokończenie mojego spotkanie z Australią? Co jeszcze, oprócz Cairns i Townsville, powinnam była zobaczyć? Na pewno Park Narodowy Kakadu, a jeżeli tak, to i Darwin. Pytania się mnożą, odpowiedzi na nie teraz nie znajdę.
Kiedy przed wyjazdem znajomi dowiadywali się, że jadę sama, nawet jeżeli tego nie mówili, widziałam w ich oczach dezaprobatę. Byłam co prawda skłonna zorganizować ten wyjazd z kimś, przeprowadziłam nawet kilka rozmów, ale albo termin nie ten, albo jakieś zobowiązania.
Przywołuję w myślach te chwile w trakcie podróży, gdy nie wszystko szło
zgodnie z planem. A to uciekający autobus, a to konieczność przejścia
dodatkowych paru kilometrów, a to standard hotelu znacznie odbiegający od tego,
co wynikało z Internetu… W takich przypadkach wrodzone poczucie
odpowiedzialności istotnie zatrułoby mi życie, no bo przecież naraziłam kogoś
czy to na dodatkowy wysiłek, na niewygody, czy wreszcie na kolejny wydatek.A ileż to razy sama się biłam z własnymi myślami, gdy trzeba było dokonać wyboru… A przecież jadąc z kimś, musiałabym uwzględnić również czyjeś zdanie.
Nie, luksus całkowitej niezależności decyzyjnej jest nie do przecenienia.
Teraz, będąc bogatsza o ponad trzy miesiące doświadczeń, dokładnie sto pięć dni doświadczeń, wiem, że jeżeli uda mi się jeszcze gdzieś wyjechać, pojadę jednak sama.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz